“Creatief na je tachtigste, het kan in Zuidburg vanuit je assistentiewoning…”

getuigt Monique Mol na een druk voorjaar van veel verandering.

Monique Mol (°12 augustus 1939) en echtgenoot Luc Moermans (87j) wonen ondertussen van maart 2023 in hun assistentieappartement Zuidburg te Veurne. De overstap was ingrijpend, niet alleen door de gezondheid van haar man, maar ook omwille van haar artistieke bedrijvigheid in het atelier te Beauvoorde, die ze begrijpelijk niet zomaar kon achterlaten. Maar het bloed kruipt waar het niet gaan kon en zo werd een unieke regeling getroffen met de eigenaars-bouwheren om in Zuidburg een ruim atelier op poten te zetten.

Vandaag moet er wel nog één en ander ondernomen worden om alles te activeren maar Monique is in ieder geval enthousiast om medebewoners warm te maken om hen met het klei- en boetseergebeuren kennis te laten maken. Ze is trouwens van plan om daarbij ook individueel te begeleiden. 

Reeds 25 jaar was Monique actief in haar kunstatelier niet ver van het kasteel van Beauvoorde en boetseerde ze er herkenbare beelden, prachtige figuren van kinderen en volwassenen, in actie of in een typische rustpose. Het waren aanvankelijk keramische beelden, maar later realiseerde zij eveneens polyester en bronzen exemplaren. Ze genoot zo heel wat naambekendheid in het boekendorp Beauvoorde en ver daarbuiten. Tijdens het zomerseizoen organiseerde zij er regelmatig exposities, maar ook ver buiten de provincie kreeg ze de kans om deel te nemen aan mooie tentoonstellingen. In het dorpsleven waren Monique en Luc graag geziene deelnemers aan de vele evenementen en ook met hun engagement waren beiden al die tijd genereus.

“Onze 4 dochters, waren enthousiast”, vertelt Monique. “Ze hadden zelf eerder een bezoekje gebracht aan Zuidburg en de appartementen vergeleken met verschillende andere assistentieprojecten aan zee en in het binnenland. Nu waren ze er graag bij ons hierheen te kunnen verhuizen.”

Het ruime huurappartement met uitnodigend terras, in planten en bloemen getooid, maakt er het wonen aangenaam. Met de herinnering aan haar tuintje in Wulveringem creëerde ze een even kleurig alternatief want dat was belangrijk voor haar. In een begrijpelijk verhaal van gewoon worden en toch optimaal proberen te genieten van de zorg en het comfort hier in Zuidburg maakt het koppel zich op om hier te aarden. “Maar onze gezondheid is vanzelfsprekend een onbekende factor waar geluk mee gemoeid is”, vertelt ze mijmerend.

In de grote binnentuin van Zuidburg zelf worden momenteel tientallen beelden van Monique geëxposeerd en dat initiatief krijgt erg veel bijval. Vele bezoekers aan de Brasserie voelen extra dynamiek in deze heerlijke groene zone. De tuin met wilde bloemenweide maakt indruk en het hoge lis in de lager gelegen vijver is attractief voor de bewoners en hun families. Zuidburg beschikt ook over een prachtige horecazaak waar mensen uit het Veurnse en omgeving graag langskomen.

“Er wordt nog dit najaar werk gemaakt van een officiële tentoonstelling samen met Tania Demol (verblijft eveneens in Zuidburg)”, vertelt Monique, “maar wel eerst het atelier operationeel krijgen.” “Er is veel veranderd in het leven van mijn man en mezelf maar het zijn boeiende dagen in deze nieuwe omgeving. De stap is gezet en gelukkig kunnen we weer verder”, eindigt ze het gesprek.

Een positieve levenshouding is wat telt!

Ondernemen vraagt goeie wil en heel wat doorzetting.

Landbouwer in hart en nieren

Johan Dezeure (73j.) is de oudste zoon van negen kinderen. Zijn ouders Roger en moeder Astrid Vanneste hadden de handen vol en hielden er nog een druk sociaal leven op na. Het waren andere tijden, hard labeur op de boerderij werd afgewisseld met eenvoudige ontspanning en in het geval van vader Roger ook politiek engagement in z’n gemeente Izenberge (nadien omwille van de fusies in Leisele en Alveringem) én de provincie. Hun kinderen waren dit dan ook met de paplepel ingegeven. Sociaal leren functioneren in een gezin en een dorpsgemeenschap hoorde bij hun opvoeding.
“In onze familie was er van jongs af aan tijd voor sociaal leven. Naast school en het werk op de hoeve waren landbouwverenigingen en allerlei bijscholingen en cursussen, in functie van de landbouwerstiel, heel normaal”, vertelt Johan. Vader Roger had snel door dat boeren een kolfje naar de hand was van zijn oudste zoon Johan. Een jong fanaat in hart en nieren. Er werd een hoeve overgenomen met een langdurige pacht en het echte leven kon starten voor zijn oudste. Johan maakte zich het vak eigen met volle verantwoordelijkheid en klopte vele uren op de ouderlijke hoeve en op de nieuwe. Daarnaast maakte hij tijd voor de jongerenbeweging KLJ en dat leidde vlug naar een ander belangrijk onderdeel van het leven.

Gezin, geloof en engagement als één pakket

Eerst verliefd worden en vervolgens huwen was tijdens de vorige eeuw voor de hand liggend. “Voor iemand met een groot verantwoordelijkheidsgevoel wel een flinke stap als 20-jarige”, vertelt Johan. “En toen ik Frieda De Baenst uit Stavele leerde kennen, leek mijn toekomst uitgezet. In 1971 stapten we in het huwelijksbootje en kon ik samen met mijn lieve vrouw in Vinkem de hoeve betrekken. We leerden de klappen van de zweep kennen op de boerderij en ook als gezin probeerden we steeds het positieve te zien.”
“Enkele negatieve ervaringen met ons melkvee betekende niet dat we het hoofd lieten hangen. We bleven verder bijscholen en investeren én profileerden ons als een moderne ‘speler’ met visie naar de toekomst.”
“Heel erg was het verlies van mijn echtgenote die op veel te jonge leeftijd stierf na een langdurige ziekte. Een periode van vallen en opstaan, hoop krijgen en uiteindelijk toch bezwijken. Van een snelle ommekeer in mijn leven als jonge weduwnaar met drie kinderen was weinig sprake. Met steun van mijn familie en de hulp van enkele jonge zussen, Familiehulp en het plaatselijke lerarencorps van het dorpsschooltje kon ik me uit de slag helpen. Het was een zware periode en gelukkig stond ik er niet alleen voor.”

Tegenslagen overwinnen en toch doorstarten

Door een brede kennissenkring en mijn engagement in KLJ-middens kwam er een andere vrouw op mijn pad want ik was pas jonge dertiger toen Frieda er niet meer was. Samen met Magda Veys kon ik het verlies in mijn vorige relatie beter plaatsen want zij had eveneens in dezelfde schoenen gestaan en was heel vroeg haar man verloren.
Mijn interesses brachten me bij heel wat andere mensen en groeperingen en stimuleerden om telkens opnieuw open te staan voor een nieuwe aanpak. Zo leerde ik Magda beter kennen en bewonderen en gingen we van start om ons nieuw grote gezin een extra boost te geven. Haar sterke moederwens maakte plaats voor vier extra kinderen.
“Mijn eerste drie kinderen en de vier kinderen uit mijn nieuwe relatie werden ‘onze’ kinderen en door fijne opbouwende gesprekken in open communicatie werden kleine misverstanden goed aangepakt en problemen vlot uit de weg geruimd”, zegt Johan met zekere trots.

Een tweede keer sloeg het noodlot toe

“Dat werd opnieuw een bijzonder emotionele en heftige periode… heel zwaar om te verwerken en boos om wat mij nu opnieuw overkwam. Ook deze keer kon ik met mijn geloof en mijn ondertussen volwassen kinderen heel wat moed putten uit de voorbije 25 jaar die ik met Magda had mogen samenleven”, mijmert Johan luidop.
“Mijn tweede vrouw was spiritueel en luistervaardig. Heel wat mensen met problemen konden bij haar terecht. We vulden elkaar goed aan zowel voor het werk op de hoeve als in onze gesprekken over ons gezin… Jammer dat het te snel voorbij was en ik haar op 53-jarige leeftijd heb moeten laten gaan.”
Het melkveebedrijf was een realisatie van hen beiden en samen met de zeven kinderen had het koppel genoten van sterk variërende activiteiten. Op een gelukkige en evenwichtige manier kunnen samenleven en toch de kans krijgen om persoonlijke interesses uit te oefenen was belangrijk voor dit paar.

Investeren in een zinvolle ‘oude’ dag

De hoeve te Vinkem (Beauvoorde) werd in 2011 overgenomen door zoon Pieter die samen met zijn echtgenote Tine het werk verderzet. Johan heeft echter nog heel wat energie over. Hij runt samen met zijn schoondochter enkele vakantiewoningen die zich bij de hoeve bevinden. Zo gaat hij op een zelfstandig manier verder met zijn leven. Als 73-jarige blijft ondernemen een noodzaak en neemt hij, nu als gepensioneerde, zoveel mogelijk het heft in eigen handen. Toch beseft hij dat, door wat hij eerder meemaakte, een goeie gezondheid noodzakelijk is en daar komt wel wat geluk bij te kijken.
Johan blijft echter zijn rustige zelf en kocht enkele jaren terug op de rand van Veurne een ruime assistentiewoning. In de woonappartementen Zuidburg, langsheen de Vaartstraat, met zijn grote groene zone middenin geniet hij van de rust maar beseft hij dat er een dag komt dat hulp noodzakelijk kan zijn. Als landbouwer waren de groene weiden nooit ver af en de herinnering aan het boerenleven blijft zo dichtbij. De momenten waarop Johan mijmert over zijn voorbije leven, zijn echtgenotes, zijn kinderen en zijn hoeve zijn nooit veraf…
Hij blijft vandaag zeer actief en is nog niet aan zorg toe. Denken aan morgen en plannen maken, getuigt van inzicht en zin voor realiteit. Johans agenda blijft goed gevuld want met zo’n grote familie valt er wel altijd iets te beleven. Ondertussen zijn er verschillende kleinkinderen bij die hij regelmatig wil zien.

Leven in complexe tijden!

Wie zich te veel zorgen maakt over wat de toekomst brengen kan, leeft niet in het nu. Er zijn steeds onzekerheden en vraagtekens. De toestand van het milieu, de oorlog in Oekraïne en Israël, stijgende voedsel- en energieprijzen en nog heel wat andere problemen, doen twijfels rijzen over onze aanpak. Als enkeling kun je alleen maar toekijken en een klein beetje vegen voor eigen deur. Johan Dezeure kreeg zijn deel te verwerken maar beet door. Vandaag ziet hij gelouterd én met optimistische blik vooruit en merkt dat er nog veel moois te beleven valt. Hij eindigt met een persoonlijke boodschap voor jonge mensen die nog een leven voor zich hebben en met zin en moed vooruit willen, "blijf ondanks mogelijke tegenslagen in jezelf en de ander geloven"!